De familie Kasturi
Ben inmiddels alweer 3 dagen woonachtig in Bangalore dus tijd voor een update! Hierbij een korte situatieschets. Ik woon in bij de familie Kasturi en die bestaat uit Poonam (mijn contactpersoon hier en de oprichtster van Daily Dump), haar man Anand, Oma en 2 werksters! En boven woont de broer van haar man met vrouw en 2 kinderen. Gezellig met zijn allen in één huis, dus jolijt alom. Ik heb een eigen kamer (die van de zoon want die studeert in Amerika) met werkplek en badkamer. Overal in het huis zweven draadloze netwerken dus maximaal online, altijd fijn. De Indiër slaapt graag op de grond dus voor mij lag er ook een mooi ietwat dun matrasje op de grond klaar! Tuurlijk, ik pas me aan! Nacht 1 ging prima wegens algehele knock-out maar nacht 2 was minder dus inmiddels slaap ik in een soort van bed! Naar ander goed Indisch gebruik eet ik hier natuurlijk met mijn handen, dat wil zeggen met één hand (!); de rechter om precies te zijn, want de linkerhand is voor serveren. En dan eten ze hier vooral rijst…. Zien jullie het voor je. Haha. Verder valt iedere dag rond een uur of 5 de stroom uit, meestal voor een uur, soms 4 uur, het went. Ik ben dus reeds redelijk ingeburgerd en draai gewoon lekker mee als tijdelijk aanhangsel van de familie. Geweldig!
De eerste 24 uur
Woensdagavond ben ik na een flinke reis aangekomen op plaats van bestemming, vooral de taxi van Bangalore Airport naar de residentie in de spits was een uitdaging die 2,5 uur plezier opleverde. Dat verkeer hier is echt niet te doen, hoewel het reuze mee schijnt te vallen in verhouding tot New Delhi of Mumbai. Ik werd hartelijk ontvangen door Anand en zijn Moeke. Op zich allemaal dus prima maar de eerste 24 uur waren pittig. Het gemis van Loes na 2,5 week pure quality time die nu heel ver weg zit (snik) + het hele bizarre en vooral trieste nieuws van ons bootmaatje Elsbeth brachten mij danig in de war. Was echt even niet te bevatten, alles is dan ineens zo intens relatief dus dat was even wennen. Maar we zijn er weer….. dus aan de slag.
De eerste dagen
Daily Dump is ook gevestigd in deze residentie in een op zichzelf staande externe beneden verdieping: een soort van coole creatieve “war room”, genaamd “The Shed”. Dag 1, donderdag, zijn we aan de slag gegaan en dat begon vrij chaotisch en enigszins ongestructureerd. Dit blijkt een beetje de “modus operandi” van Poonam te zijn, zo bleek na enige observatie, dus in de loop van de ochtend van dag 2 heb ik besloten haar hier op een nette manier mee te confronteren. Ze keek me enigszins verbaasd aan…. en vervolgens lag ze helemaal dubbel! Daarmee was direct het ijs gebroken! Volgens haar sloeg ik de spijker op de kop en had ik ook haar direct uitgevogeld. Was echt heel grappig. In het voorbereidende boekje over hoe om te gaan met Indiërs stond duidelijk vermeld dat Indiërs geen prijs stellen op persoonlijke kritiek... niet altijd geloven wat mijn schrijft, zeg ik, de mens is niet over één kam te scheren. En Poonam is nu ook geen standaard Indische, gok ik. Vrijdag in de namiddag vertelde Poonam opeens uit het niets dat ze heel blij is dat juist ik er ben en dat ze er een heel goed gevoel bij heeft! Dus dat is top!
College volgen
Vrijdagavond kwam haar man thuis van een business trip (is zelfstandig managent consultant en professor en reist heel veel) dus hebben we gezellig met zijn allen zitten borrelen en eten. Anand geeft les aan MBA studenten aan de lokale versie van Harvard en hij vroeg of ik het leuk vond een college bij te wonen. Top idee, was wel om 6.30 in de ochtend (uniek, hele gemotiveerde studenten blijkbaar) maar die mooie kans heb ik niet laten lopen.
Strategische sessie
Om 8.00 als een speer terug naar kantoor (jaja, zaterdag werken ze ook hier) want om 10.00 begon mijn “strategische sessie”! Vrijdag heb ik het team uitgenodigd om eens met zijn allen stil te staan bij wat er allemaal goed gaat, wat er minder goed gaat en hoe zij denken dat Daily Dump verder kan groeien. De sessie is inmiddels achter de rug en het ging super, iedereen enthousiast en er zijn vele waardevolle zaken uit voort gekomen waar we mee aan de slag kunnen.
We hebben de dag ouderwets Indisch afgesloten met een avondje film kijken in de thuisbioscoop, bord op schoot en heerlijke chicken rolls eten!
Bangalore
Vandaag Bangalore in geweest, aparte stad, typisch Indisch gok ik: extreem druk, broeierig, ietwat penetrante geur, verkeer is chaos en iedereen toetert zich suf terwijl de koeien ogenschijnlijk heel relaxed dwars door het verkeer heen paraderen of ze liggen lekker te chillen op de stoep. Voornamelijk aanhangers van het hindoeïsme hier dus respect alom voor de koe. Stad is nogal groot (man of 6 miljoen, voor India begrippen overigens middelmaat) dus op zoek naar een mooi vehikel voor een rondleiding, daar hoef je hier geen moeite voor te doen want die wordt je om die 10 meter spontaan en uiterst enthousiast aangeboden (naast brillen, landkaarten en andere prullaria). Ik besloot in zee te gaan met een goed Engels sprekende Indiër die zijn taxi cq toeristenbak aanbood voor 20 roepies en dan kreeg ik 1,5 uur tour. Geen geld, 20 roepies is ongeveer 30 cent, dus er moest een adder zijn! De adder bleek dat ik bij de verschillende bezienswaardigheden even rond moest dartelen in zo’n extreem standaard toeristenzaak waar ze alleen maar extreem standaard toeristen spullen verkopen voor genante prijzen (kostprijs maal 20 gok ik). Het schijnt dat de chauffeurs daar goed voor beloond worden in de vorm van benzine, kleding en schoolboeken voor de kinderen (!), e.d. Ietwat ongeloofwaardig verhaal maar ze smeken je zo ongeveer zo’n zaak binnen te gaan. Filantroop als ik ben, heb ik er 2 gedaan (moest eigenlijk 4 gezien de lengte van de toer) en toen heb ik me na een klein uurtje maar af laten zetten bij het volgende hoogtepunt en de tour te voet vervolgd. Op de weg terug heb ik maar weer een tuk tuk genomen (rijden er hier een stuk of miljoen van rond). De prijzen zijn hier volledig vrij, geen mooie taximeters dus een prijs afspreken alvorens in te stappen, is aan te raden. Vereist ook enige onderhandelingsvaardigheden maar er rijden er zoveel rond dat je ver kan gaan, maximaal op de helft gaan zitten, beetje toegeven en als klap op de vuurpijl weglopen, werkt altijd. De tuk tuk noemen ze hier trouwens “auto” en ze spreken het uit als “otto”. En een normale auto noemen ze hier dan een “car” wie dus logisch is!?
Slapen
Qua slapen moet ik nog een beetje wennen aan de lokale nacht- en ochtendgeluiden. Zo hebben we ten eerste een gast die echt iedere ochtend rond de klok van 5 vrij enthousiast op straat gaat staan “chanten”: dit is een soort kerkelijk gezang alleen dan iets meer jammerend en vooral heel veel monotomer. Dan hebben we ook nog onze “bewaker”! De beste man bewaakt dit huis al een jaar of 30 (is daarvoor overigens ook in dienst van de familie) alleen heeft hij hoorbaar wat last van vastzittend slijm, dus gedurende de gehele nacht hoor je zo nu en dan enigszins onfrisse geluiden gevolgd door het luidruchtig uitwerpen van het logische eindresultaat! Misschien ga ik het op den duur niet meer horen!
De bokkert
Ik was er al bang voor, heb ze dagenlang kunnen ontwijken maar ik ben dan nu toch echt gegrepen door één van de vele smaakvolle pepers die India rijk is. Het land heeft een reputatie in deze dus het moest er een keer van komen. Heerlijke tafel vol met allerlei gerechten, waaronder mijn favoriet die de kokkin speciaal voor mij gemaakt had. Nu wist ik alleen niet dat zij besloten had het geheel iets op te leuken, dus vol enthousiasme stortte ik mij op het gerecht. Aanvankelijk ging dat prima, waarschijnlijk wegens een korte vertraging in het organisch proces, maar dat werd vrij rap dubbel en dwars gecompenseerd. Normaal ontstaan er dan wat zweetbubbeltjes rond de neus, maar dat gebied werd nu een soort nucleus met daaronder bubbelend lava-achtig zweet dat niets liever wilde dan naar buiten. Tegelijkertijd bleef de temperatuur oplopen en het rampgebeid breidde zich rap uit over het gehele gezicht. Poonam en oma hebben alles gedaan wat in hun mogelijkheden lag en uiteindelijk heeft een yoghurtachtige substantie de eruptie kunnen indammen. Haha, was weer eens een nieuwe ervaring!
Feeders
Eten doen ze hier trouwens genoeg! Gedurende de afgelopen dagen ben ik tot de conclusie gekomen dat de Indiër geschaard mag worden onder de categorie “Feeder”! Echt bizar, als je maar eet, dan is het goed. Iedere ochtend, middag en avond staat er een tafel vol met eten, de goede Britse gewoonte van thee drinken wordt gelardeerd met een schaaltje zoutjes (!), tussendoor wat chocolade en ga zo maar door. Het is een soort ingebakken, wellicht zelfs aangeboren, Oud Indische gastvrijheid waarmee men de gast zich thuis wil laten voelen. An sich dus zeer goed bedoeld, maar het maakt nee zeggen lastig, zo niet onmogelijk, en ik wil uiteraard toch graag dat sixpack behouden. Ben inmiddels zover dat ik geen moeite meer heb met nee zeggen en gelukkig leidt dat ook niet tot eerder verwachte teleurgestelde reacties van mijn gastfamilie. Begrijp nu trouwens ook volledig waarom ze 2 werksters hebben, er staat er altijd minimaal 1 lekker te kokkerellen. Grappig is dat het eten uiteindelijk wel allemaal op gaat. Wat bij het diner over blijft, zie je bij het ontbijt of de lunch de dag (-en) erna weer opduiken.
Gezelligheid alom
Gisteren gezellig een paar biertjes gedronken met twee vrienden, één woont en werkt hier voor Heineken en de andere werkt sinds kort bij Infosys, een Indische IT gigant, en wordt hier klaargestoomd in een schijnbaar bizar trainingscentrum inclusief pretpark (!) wat zich bevindt in “Electronic City”. De plek waar echt ongeveer alle IT nerds van heel India waarschijnlijk de hele dag zitten te pacmannen. Er sloot ook nog een andere Nederlander aan die bij ING werkte en een Duitser en een Amerikaanse die echt allebei het meest stereotiepe accent hadden dat je bij betreffende nationaliteiten kunt voorstellen. Locatie bevond zich in de UB City mall, echt een “over the top” winkelparadijs dat eigenlijk helemaal niets met India te maken heeft, hoewel ze dat de toerist graag willen doen geloven. Vanavond is dat gecompenseerd in de vorm van een gezellig etentje met Poonam en oma bij de “Pride of Bangalore” genaamd Koshy’s. De “place to be” voor de echte Bangaloriaan; gewoon lekker TL balken, hoge plafonds, zuilen en pure historie uitademend meubilair met echt geweldig eten. En op de weg naar huis zijn we langs oma’s favoriete ijstent gegaan om vers pistache ijs op een stokje te halen, mjammie. Voor oma is een avond niet af zonder een ijsje! Morgen drukke dag voor de boeg dus ik ga maar eens lekker tukken.
Voor de echte liefhebber die er geen genoeg van kan krijgen. Ik hou ook een meer zakelijke “weblog” via Share People: zie: http://www.sharepeople.nl/nl/doc.phtml?p=weblogs&author=61
Groei en vuilnis
India is 88 keer zo groot als Nederland, heeft ruim 1,1 miljard inwoners en is één van de snelst groeiende economieën ter wereld. De inmiddels derde stad van India, na Mumbai en New Delhi, is Bangalore en mijn tijdelijke “hometown” is booming! Veel Westerse bedrijven openen hier vestigingen, “Electronic City” is het nieuwe Sillicon Valley en heel veel bedrijven groeien 20-30% per jaar. De stad Bangalore is dan ook gegroeid als kool, van 3 miljoen inwoners in 1981 tot 6 miljoen nu! Alles crescendo zou je zeggen, ware het niet dat je duidelijk kan zien dat de infrastructuur en overige voorzieningen de groei niet bij kunnen benen en daar dus een beetje achteren hobbelen. “Waste Management” is waarschijnlijk nog het meest ernstige probleem, het hele systeem schijnt zo corrupt als wat te zijn en niet te werken. De gevolgen daarvan zijn duidelijk zichtbaar in de straten: heel veel vuilnis langs de weg waar straathonden (zijn er heel veel van) en loslopende koeien (doen ook lekker mee) doorheen lopen te grazen. Dit gecombineerd met een graad of 25-30 en heel veel uitlaatgassen geeft vooral heel veel stank en verontreiniging. Dat is India dan ook weer...
Veggies
Ook opvallend is dat iedereen hier bijna vegetariër is, de “veggies” hebben echt de macht gegrepen hier. Nu houdt de hindu (83% van de bevolking) sowieso natuurlijk niet van alles wat met een koe te maken heeft, wegens heilig, dus wellicht hebben ze direct besloten alle diersoorten in hun waarde te laten. Of het kan met hygiëne te maken hebben, want volgens expats hier is goed vlees nauwelijks te krijgen. Hoe het ook zij, er gaat een nieuwe culinaire wereld voor me open. Je wilt niet weten hoeveel variatie rijstgerechten ik al op heb. En dat wordt gecombineerd met aardappel gerechten (wie dus logisch is) en vooral ook veel peulvruchten, mjammie (not), sambal sausjes en als “side dish” één van de vele soorten brood-achtigen, zijnde pannenkoek cq fajita gelijkende lekkernijen. Het went!
4 generaties in 1 huis
De familie is trouwens uitgebreid sinds gisteren! Overgrootmoeder van 88 jaar, en nog redelijk kwiek, is ook ingetrokken dus er wonen hier nu 4 generaties in 1 huis! Uniek. Het fenomeen privacy is hier duidelijk van ondergeschikt belang en de sociale betrokkenheid en zorg voor elkaar is groot. Niet alleen naar de familie maar ook naar de omgeving, dit is dan ook de reden waarom ze een bewaker, een chauffeur, een tuinman, 2 werksters en een kok hebben. Krijgen allemaal niet veel betaald maar hebben toch een soort leven dankzij de familie Kasturi. En dit is vrij gebruikelijk in India. Er zijn hier dan ook zoveel mensen dat een “normale” baan voor iedereen onmogelijk is dus zijn er heel veel Melkert-achtige banen in het leven geroepen waardoor men toch wat geld kan verdienen.
Sight seeing
Poonam heeft in het drukke werkschema momenten ingebouwd om mij toch ook zoveel mogelijk van Bangalore en de lokale gebruiken te laten meemaken en dat is top. Soms ook om het schema heen! Zo zijn we vanochtend om 5.00 opgestaan om de “Flower market” te bezoeken en vervolgens op naar de “Mavalli Tiffin Rooms” waar heel werkend Bangalore komt ontbijten. Moet je maar net weten! En morgen ook vroeg op want om 7.00 worden we verwacht op een Indische bruiloft. Die beginnen schijnbaar om 5.00 (!) en duren 2 dagen. Ben benieuwd. Ik heb d’r zin an!
Boeren
Nog een laatste punt wat mij is opgevallen is dat binnensmonds boeren hier nu niet direct gezien wordt als onbehoorlijk gedrag. Voel me nog niet geroepen om me ook op dit vlak gezellig aan te passen, maar wie weet, over een week… haha
Indisch huwelijk
Een huwelijk in India is toch iets anders dan ik gewend ben. Iedereen bewaart duidelijk zijn mooiste setje voor dit soort dagen en dat wordt verder opgeleukt met henna tatoeages, juwelen, teenringen, en allerlei soorten “tikkas” op voorhoofden. Bovenal is het heel vrolijk, veel dansen, veel bloemen gooien én een ritueel of 80! Zo werd het huwelijk als volgt afgesloten: de bruidegom gaat zitten en dan mogen de gasten diens voeten besprenkelen met een balsem naar keuze, net wat men de betreffende geluksvogel toewenst. De locatie bevond zich in een mega tempel van de Hara Krishna en ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt daar even wat sfeer te snuiven. Dus schoenen en sokken uit en gaan. Wat een tafereel, springende en juichende fanatiekelingen die niets anders willen dan “het ontwikkelen van een liefdevolle relatie met de Allerhoogste Gods Persoon”. Uhmm, ok. Uniek, dit is geen geloof meer, maar 100% devotie.
Arme schaapjes
Het was een gekke ochtend want vervolgens zijn we ook nog naar de oudste markt van Bangalore, Russell market, geweest en om 10.30 mochten we aanschuiven voor een stuk taart op een surprise birthday party met als absoluut hoogtepunt de niet-uit-te-blazen kaarsjes! Hilariteit alom. Op de terugweg viel mij op dat overal langs de weg schapen stonden. Ik vroeg nog in al mijn onwetendheid of er een soort van wekelijkse handjeklap schaaphandel aan de gang was, maar nee, het bleek een feestdag… En dan moet er natuurlijk iets geofferd en/of verorberd worden! Het schaap is dan vaak de Sjaak in deze contreien. Ach gossie.
Voortgang werk
Opdracht gaat goed! De sfeer in “The Shed” is top en we gaan lekker. Inmiddels hebben we alle groeiscenario’s in kaart en die zijn vanochtend in Team sessie 2 besproken en toegewezen aan de verschillende teamleden, die deze nu gaan vertalen in persoonlijke actie plannen. Voorafgaand hebben we met zijn allen de samenstelling van het team en de rollen van een ieder binnen het team geanalyseerd en daar bleek uit dat één vrij belangrijke rol ontbrak: die van iemand die het overzicht houdt, synergie zoekt en zorgt dat we blijven focussen (eigenlijk de rol die ik nu voor mijn rekening neem). Na goed overleg bleek er 1 iemand te zijn die heel graag deze rol wilde vervullen en daar was iedereen het mee eens. Helemaal top want diegene kan ik nu inwerken en alles aan overdragen zodra ik vertrek. Na de sessie zijn we gezellig gaan ontspannen in de vaste hangplek, Café Coffee Day. India is niet zo’n koffie land, men prefereert thee aka “chai”, maar hier is de koffie prima.
Verwenning
Het weer is hier trouwens echt heerlijk en doet me denken aan Chili: altijd zon, aangename temperatuur en winter is vergelijkbaar met een mooie late lente. Iedere ochtend zon maakt een mens vrolijk: geen hemd in je broek, geen jas, heel relaxed. Ben inmiddels in het bezit van wat Indische kledij want Poonam vond het nodig mij te verwennen met maar liefst 4 “kurtas” (soort Indische overhemden) en ook nog eens 3 cadeautjes voor Loes (omdat ze me zo lang moest missen). Echt veel teveel van het goede maar ze was hier net zo stellig in als met eten voeren dus ik mocht en kon niet weigeren.
Be alert!
Verder voel ik mij hier dusdanig op mijn gemak dat ik de gevaren niet meer zie. Dus toen mij onlangs spontaan een overheerlijk fruitsapje werd aangeboden, ben ik daar gretig op ingegaan (ik had dan ook goed dorst). In de avond voelde ik de eerste buikkrampjes en…. moest er een keer van komen. Mijn 3 tijdelijke moederfiguren hebben zich over mij ontfermt en een eeuwenoud Indisch recept in de vorm van een warme kruidendrankje plus Indische yoghurt heeft wonderen gedaan en ik was er zo weer bovenop. Niets aan de zeis.
Bannerghatta National Park
Vandaag was het zover, “Bannerghatta National Park” here I come! Kom maar op met die tijgers! Was vanochtend een uur of 5 wakker dus volgens mij had ik er zin in. Heenreis ging voorspoedig, mijn taxi chauffeur en ik waren lekker op tijd en direct kaartjes gekocht dus ik zat in shift 1, klasse. Moest een kwartier wachten dus sta daar vol enthousiasme te popelen voor die poorten en dat duurt maar en duurt maar. En dan gaan ze ineens open, ik ren naar binnen en… wat schetst mijn verbazing, niet de bus die ik verwacht had. In de voorbereiding op mijn bezoek had ik wat research gedaan en daardoor was ik op de hoogte van hoe de Safaribus er ongeveer uit zou moeten zien. USP van die bus is het kijkgat dat in ieder raam en tralie aangebracht is! Voor een fervent hobby fotograaf geen overbodige luxe. Deze bus zag er compleet anders uit en, belangrijker nog, geen kijkgaten… Mijn zeer gewaardeerde Canon EOS 400D stond op scherp en had er ook veel zin in dus die zag de bui al hangen. Fotograferen door mat plastic glas met tralies erachter…. (bummer). Dit ging te ver dus die gooide spontaan de hakken in het zand en ik volgde! Die andere bussen stonden er namelijk wel dus dat werd het doel. Mijn uitspraken van verbazing en teleurstelling werden weggehoond en inmiddels werd iedereen in rap tempo de bus ingejaagd onder veel geschreeuw, gewijs en geduw, maar wij weigerden. Ik heb inmiddels een beetje met Indiërs leren omgaan dus ik zei nee en bleef categorisch weigeren! En dat hielp, beetje voet bij stuk houden en uiteindelijk begreep men ons volledig en wilde ze zelfs graag meewerken. Ik mocht in de “normale” bus plaatsnemen en nog wel naast de chauffeur! Huldet! Uiteraard bleek dat achteraf de “special seat” waar natuurlijk extra voor gelapt moet worden. Pffff, altijd hetzelfde met die gasten… soms heel vermoeiend. Onderhandeling met de tut tuk gaat tegenwoordig ook zo: “How much to MG Road?” - ”120 rupees”- ”What, you must be kidding me, 40!”- “No no sir, 80” - “Ok 50 en we go!” - “No, Sir, 70”. 
Vervolgens kijk ik de man even recht in de ogen aan, draai me om en loop weg…. 3 seconden wachten, en dan “OK, sir, come come!”. Haha, blijft een spelletje hier. Maar dat terzijde.
We gingen op pad en ik had de “Grand safari” geboekt en die bleek enige verrassingen in petto te hebben. Eerst gingen we door een deel van het park waar herbivoren te zien waren, vooral de “Spotted deer” was daar het hoogtepunt en dat was een prima opwarmertje. Deel 2 beloofde een nog nimmer door mijn blote oog vastgelegd wezen, genaamd de “Himalayan black wild bear”. Coole shit, ouwe! Echt prachtig, indrukwekkend beest met flinke klauwen die trouwens ook prima door mijn kijkgat passen! 
Boeien, niet over nadenken. We hadden mazzel want we hebben er flink wat gezien, zelfs 2 jonkies die aan het ravotten waren recht voor onze neus. Voor deel 3 moesten we een soort Jurassic Park achtige gate door wegens aanwezigheid van de immer onvoorspelbare leeuw. Vol verwachting klopt ons hart en, ja hoor, we kregen zoet! We troffen een roedel, bestaande uit de big man himself die trouw bleef aan zijn rol dus nietszeggend lag te gapen en genoot van een warm zonnetje, en een aantal leeuwinnen. Actief als altijd en immer alert waren zij lekker in de weer en één besloot tot een innige omhelzing met een boom! Kodak momentje! Top, we gaan lekker! Deel 4 van het park bevat het crème de la crème dat India te bieden heeft; 
de Tijger! Het bleef lang spannend en er heerste een onnatuurlijke rust in de bus, en dan opeens uit het niets, totale chaos en intens Indisch enthousiasme want er was er één gespot: een tijger, languit liggend maar ietwat ver weg. Na bocht 6 werden wij op onze wenken bediend. Een tijger die op een meter of 5 op zijn eigen plateau heerlijk zichzelf lag te wezen. Soort van Koninklijke grootheid die zich weinig aantrekt van een bus vol met malloten en een camera of 20. Geweldig, mijn dag kon niet meer stuk. Nu moet één van de honderdduizenden goden die ze hier hebben, mij goed gestemd zijn geweest vandaag want Bannerghatta National Park bleek over een brokje ultiem bonusmateriaal te beschikken, zijnde: een “Witte Tijger”! Daar zie je er niet veel van en die kregen we gewoon zonder slag of stoot op de koop toe. Zonder nadenken heb ik mijzelf over de chauffeur geworpen, me door het kijkgat weten te wurmen en dat is de moeite waard geweest. Moet zeggen dat ik uiterst trots ben op de manier waarop ik en mijn EOS samengewerkt hebben in deze. Materiaal is bijgevoegd.
Bij terugkomst in de ontvangstruimte van het park bleek ik niet de enige die de tijger wilde spotten! Ladingen Indiërs stonden in de rij om het welbegeerde toegangsbewijs te bemachtigen! Ik heb het geheel nog even op mijn gemak zitten aanschouwen onder het genot van een zak lokaal ingevulde Lays chips (is meest veilige koop daar) en een flesje pepsi. Heerlijk, was een mooie ochtend. Nu lekker terug naar “huis” en optimale chill. Vanavond gaan we sea food eten! Ben benieuwd, na wat ik op de markt heb zien liggen, maar als Poonam zegt dat het goed is, geloof ik dat.
Coole autos
Auto’s zijn hier over het algemeen niet zo heel erg “chukka chuk” (lokale term voor cool). Veel degelijkheid en de meeste auto’s zijn klein van stuk wat overigens in dit verkeer ook wel weer vrij handig is welke waarschijnlijk ook de reden is dat ze zo klein zijn. Ndus. En dan komt er natuurlijk binnenkort de Tata Nano. Tata is hier echt een mega bedrijf, ooit begonnen in 1868 met de handel in opium maar inmiddels vrij uitbundig gediversificeerd en nu ook actief in staal, thee, communicatie, IT, energie en natuurlijk ook auto’s. Wie dus logisch is gezien de groei van de economie en het feit dat een auto bezitten toch enige vorm van status geeft. Men wacht met smart op de Tata Nano, ook wel genoemd “The People’s Car” die binnenkort verkrijgbaar zal moeten zijn voor de schamele prijs van 1.800 euries (!). Ben benieuwd hoe het verkeer er dan uit gaat zien in het gezellige Bangalore! Beter bouwen ze geen toeter in die Nano. Naast hard rijden met een toeterritme van 60 per minuut en van links naar rechts over de weg schieten zonder rekening te houden met strepen, fietsers en voetgangers, vindt de Indiër het ook leuk om zijn auto cq car te pimpen. Zo hebben ze graag relikwieën op het dashboard waarmee ze hun geloof cq levensovertuiging kunnen uitdragen. En dan is er ook nog iets hips dat ik in Nederland nog niet gehoord heb. Als men hier achteruit rijdt, gaat de betreffende auto niet piepen maar komt er zo’n irritant schel kerstverlichting muziekje uit schallen. En dan met de meest bizarre deuntjes, van happy birthday tot kerstliederen. Bijzonder!
India insight
Gisteren gezellig gaan borrelen met Guido die hier voor Heineken werkzaam is (foto van eerste borrel is trouwens bijgevoegd, hij staat in het midden). We hadden afgesproken in wederom een toplocatie genaamd “The 13th Floor”. Naam zegt het al, prachtig uitzicht over Bangalore en daar hebben we onder het genot van een heerlijk biertje allerlei mooie ervaringen zitten uitwisselen. Prachtig om al die verhalen te horen van wat hij zoal meemaakt in een land als India en hoe het hier werkt. Las trouwens gisteren het volgende: “De Indiase economie is in de maanden juli, augustus en september met 7,9 procent gegroeid ten opzichte van dezelfde periode een jaar eerder. Dat de groei hoger uitkomt dan verwacht, is een teken dat India minder gevoelig wordt voor de wereldwijde financiële crisis.” Dit zie je langzaam maar zeker gebeuren, India wordt steeds minder afhankelijk van de rest van de wereld, met 1,1 miljard mensen zou je toch denken dat je een prima thuismarkt hebt. Hoewel er dan natuurlijk wel geld moet zijn om de producten daadwerkelijk af te nemen. Nu is het GDP per capita hier nog slechts 1,070 dollar dus dat zal nog even op zich laten wachten maar de middenklasse lijkt wel te groeien wat weer de motor kan zijn voor verdere economische groei. Verder vestigen steeds meer bedrijven zich hier dus dat brengt ook een hoop investeringen en banen met zich mee. India is met recht een “emerging market”. Ben benieuwd hoe snel het zal gaan.
Afrondende fase
De “assignment” bij Daily Dump zit in een afrondende fase, gisteren heel de dag bezig geweest met financiële informatie bij elkaar sprokkelen en excel sheets bouwen om een goed inzicht te krijgen waar we staan en of de financiële situatie er een beetje gezond uitziet. Daarmee direct een tweetal “Financial monitoring” files gebouwd zodat ze dat vanaf nu altijd bij kunnen houden op maand- en jaarbasis. Morgenvroeg gaat Poonam naar het Noorden van India waar ze gaat spreken op een congres dus vandaag gaan we de laatste eindje aan elkaar knopen. Komende dagen zal ik met de teamleden individueel aan de slag gaan. Voor het volledige verslag aangaande voortgang, zie: http://www.sharepeople.nl/nl/doc.phtml?p=weblogs&author=61
Laatste avondmaal met Poonam
Woensdagavond was het laatste avondmaal met Poonam! We hebben uiteindelijk dan toch de sea food eetgelegenheid aangedaan. Prima eten en eindelijk weer eens nagenoeg allemaal vrij spicy met als hoogtepunt de Tiger Prawns Kerala style. Die hebben Loes en ik meerdere keren gegeten, zelfs leren bereiden en die waren echt heerlijk. Aan deze variant hadden ze een Bangaloriaanse draai gegeven. Ik ga niet in herhaling vallen maar er was weer yoghurt nodig….
Oma
De volgende ochtend om 5.45 Poonam uitgezwaaid dus ik werd aan mijn lot overgelaten… Not dus. Oma ontfermde zich over mij en bood me vol enthousiasme een keuzemenu aan voor alle maaltijden die dag zodat ze direct de koks kon instrueren! Ze schijnt zelf een begenadigd kok te zijn maar ze heeft er geen zin meer in. “Dat heb ik genoeg gedaan in mijn leven”, legde ze uit. Ik had om 6 uur ’s ochtends nog niet echt een idee van wat ik wilde eten die dag dus ik heb diplomatiek geprobeerd haar enthousiasme te temperen en voorgesteld voor nu te focussen op het ontbijt. Altijd een spannend moment, want als je dit soort dingen aan een Indiër uitlegt dan gaan ze een beetje swingend met hun hoofd heen en weer. Ik dacht eerst dat ze daarmee nee zeiden, die was het dus niet. Toen dacht ik dat ze ernstig twijfelden aan hetgeen je aan het uitleggen bent en dat alvast lieten merken. Ook niet. Dan moet het een uiting van onzekerheid zijn. Nee hoor, niets van dat alles! Geen idee wat de functie is maar het lijkt een soort uiting van een trance waar de Indiër in geraakt zodra die moet luisteren of zich moet concentreren. Hoe het ook zij, gewoon negeren want het heeft nul voorspellende waarde aangaande reactie. Dus ik was heel benieuwd hoe oma zou reageren! Oma was het er helemaal meer eens. Nu schijnt Oma hele lekkere “dosas” cq rijstpannenkoeken te kunnen maken dus ik heb daarvoor ingetekend. Normaal gesproken doen ze dat hier met allerlei soorten groente, sambal sausjes en “chutneys” van koriander, kokos en wat dies meer zij. Op zich niets mis mee, maar ik had zin in zoet dus dat voorzichtig geponeerd. Dat kon natuurlijk ook, en hoppakee, daar kwamen de honing, suiker, gember jam, mango brouwsel en een kersen iets. Was heerlijk!
Eten met je hand
De lunch was een lichte maaltijd met lemon grass rijst en een aardappel/kruiden/erwten prutje. Ludiek, zeg ik. Ik nuttigde de lunch in mijn uppie dus goede gelegenheid om mijn nieuwe eetgedrag eens vast te leggen. De foto’s geven een goed beeld van hoe dat in zijn werk gaat.
Ambassade borrel
Verder gisteren relaxte dag gehad, vooral alles aan het afronden geweest en voor de avond waren we (lees: Guido) uitgenodigd door de “The Consul General of the Kingdom of the Netherlands”voor een “Borrel en een hap” met de Nederlandse club. Geweldig, pik je toch weer even mee. Locatie was geheel toevallig bij mij om de hoek (2 minuten lopen) dus dat was prettig. Scheelt weer een kleine hernia na een ritje in de tuk tuk! Het was erg gezellig en ik heb mijn eerste Indische rode wijn op! Nu heb ik ook voor het eerst hier een klein mannetje met een klein naar hamertje in mijn bovenkamer rondlopen…. Puur toeval denk ik!? Indrukwekkende verhalen gisteren. Echt alles groeit hier als kool: dat een bedrijf hier jaarlijks 100% groeit, is helemaal niet vreemd, even 5.000 man aannemen en trainen, geen probleem. Uniek. Hoorde ook echt een verbijsterend verhaal. Een regel in India is dat de familie van de dochter de bruiloft moet betalen. OK zou je zeggen, maar deze regel heeft tot gevolg dat veel meisjes bij de geboorte om die reden vermoord worden… En het schijnt niet eens alleen bij arme gezinnen voor te komen. Echt te bizar… Dat is dan ook weer India! Al met al was het weer een mooie avond.
De laatste dag
Ja, en dan zit het er bijna op! Nagenoeg alles gisteren afgerond, nu rest alleen nog de overdracht van de bestanden en het versturen van een tweetal dank mails aan Poonam en het team. Vervolgens lekker de stad in om een mooi oud gedeelte van Bangalore te bezoeken, koffer pakken en vanavond misschien nog wat gezelligheid. En dan morgenochtend vroeg weer lekker terug naar Nederland! Eindelijk weer eens mijn allerlievelings in de armen sluiten! En zondag direct veel gezelligheid met de families. Heel veel zin in!
Het was geweldig!
Deze hele ervaring was echt op alle fronten geweldig! Prachtig concept dit! Enerzijds is men lokaal heel blij dat je helemaal vanuit Nederland vrijwillig overkomt om hen te helpen en al je kennis en ervaring te delen, anderzijds is het voor mij een levensverrijkende en onvergetelijke ervaring om een kleine 3 weken mee te kunnen draaien als onderdeel van een Indische familie in het normale dagelijkse leven in Bangalore. Daarnaast is het super om je vast te bijten in een “business case” met maar één doel: waarde toevoegen! En dat heb ik op verschillende vlakken kunnen doen dus dat is top. Het is een bijzonder dankbare rol die ik hier heb mogen vervullen en ik heb ook nog nooit zoveel oprechte waardering gekregen. Ik zeg: voor herhaling vatbaar!
Super dank voor jullie leuke en enthousiaste reacties! Het gaat jullie allemaal goed en we zien elkaar snel!
